Błogosławieni…

Błogosławieni…

Dziś Jezus zaczyna swoje kazanie na górze. Zaczyna je od pociechy, alenie dla tych którzy są bogaci zdrowi i dobrze im się żyje w dostatku iobfitości dóbr materialnych. Ta Jezusowa pociecha jest skierowana do ludzibiednych, chorych, ubogich duchem, smutnych miłosiernych, czystego serca, dotych którzy łaknął i pragną pokoju miłości i sprawiedliwości Bożej i ludzkiej. Towłaśnie do takich ludzi Pan mówi Błogosławieni… czyli szczęśliwi. Trudne jestto szczęście do zrozumienia i tym bardziej do przyjęcia przez zwykłegogrzesznego człowieka.

To jest właśnie paradoks pedagogiki Bożej, że Bóg nazywa szczęściem to cojest po ludzku złe niedobre, co kojarzy się z cierpieniem, łzami i bólem.Przecież to wszystko nie jest Mu obce bo też cierpiał miał bóle i też płakał borównież był człowiekiem z krwi i kości. Czy ja jestem szczęśliwy czyli błogosławiony? Szczęśliwi i błogosławienici, którzy kochają miłością czystą i prawdziwą i ci, którzy pozwalają siękochać.

Czy tak jest w naszym życiu? Te pytania zostawiam bez odpowiedzi,odpowiedzmy na nie sobie sami w szczerości swego własnego serca. Błogosławieni,szczęśliwi, którzy żyją w Bogu i w Jego niepojętej miłości, bo już majązapewnione niebo na wieki. Gdyż tylko ubodzy duchem, mają wstęp do nieba. Jakśpiewamy w refrenie dzisiejszego psalmu. Oby tak było w moim i Twoim życiu.Amen!!! 

W ogóle cały ten psalm jestniesamowity, bo pokazuje jaki jest nasz szalony Bóg miłości, więc gozamieszczam na koniec mego rozważania. O to on:

 
Refren: Ubodzy duchem mają wstęp donieba.

Bóg wiary dochowuje na wieki,
uciśnionym wymierza sprawiedliwość,
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność uwięzionych.

Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych;
Pan kocha sprawiedliwych,
Pan strzeże przybyszów.

Ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.